Summertime and the living gets easy! Naar compassie en 'go with the flow'.

Dat nummer van Billie Holiday is een constante in mijn hoofd als het warm is, als ik ergens in de schaduw lig van een boom of parasol.

Unsplash - Nick Fewings

De zomer is een tijd van licht en de ruimte om wat onbezorgder door het leven te gaan. Deze zomer achtervolgen me enkele woorden die ik graag wil delen.

Als gewezen controlefreak, heb ik het vaak (nog) lastig om de dingen op hun beloop te laten, "go with the flow" lees en hoor ik regelmatig.
Meegaan met de stroom, en daarin je eigen richting kiezen. Ik ben eerder een soort zalm en heb te vaak tegen de stroom in gezwommen. De flow waarvan sprake heb ik wel ervaren, een duidelijke focus waarin je creativiteit stroomt. En das super plezant, ook hier zijn babysteps aan de orde. Aanvaarden van wat er gebeurt en controle (dat sowieso een illusie is) loslaten.


Een ander woord dat ik voortdurend tegenkom is compassie, geen medelijden en geen empathie. Wel compassie, wat is dat dan? 

Het blijkt dat compassie vooral over zelfaanvaarding gaat, zo simpel als het klinkt zo verdomd lastig is het soms.
Al je kleine, donkere, egocentrische en vul maar verder aan-kantjes even gul aanvaarden dan al je vrolijke, empathische, creatieve kortom positieve kantjes.

Ik ben lang weggelopen voor "moeilijke" emoties: pijn, verdriet, schaamte, schuld... ik stopte het allemaal ergens diep diep in mijn lijf, ver weg in de schaduw.
Soms ontplofte dat deel en verdoofde ik mezelf aanvankelijk als tiener met eindeloos sporten, daarna met nicotine, alcohol...

Emoties vormen de basis van hoe en wat we denken over onszelf, de anderen, de wereld maar ze zijn ons niet. Je hebt emoties maar je bent deze niet. Dat besef is best een opluchting. 

Ik ben dus volop bezig emoties te leren (her)kennen, doorgronden en er (meer) adequaat mee om te gaan. Het is een uitdaging die ik de ene dag met meer moed aanpak dan de andere.

Unsplash - Leon Contreras

Volgens mij is compassie een sleutelbegrip voor een zinvolle interactie met emoties. Er zijn (zoals meestal) verschillende interpretaties van wat compassie juist is.

Volgens deze mindfulness trainer is het:
 "het vermogen om ons betrokken te voelen bij pijn en lijden, zowel dat van onszelf als dat van anderen. Het gaat samen met de wens deze pijn en dit lijden te verlichten en bereidheid om daarin verantwoordelijkheid te nemen. Compassie is bij ieder mens in aanleg aanwezig, maar is vaak door verschillende omstandigheden niet tot bloei gekomen."

Het boeddhisme leert dat "compassie voor de ander begint bij compassie voor jezelf". En daarin ligt (volgens dit boeddhisme) misschien wel de oorzaak waarom er zo weinig compassie is in deze wereld. Want we hebben niet zoveel compassie voor onszelf; we eisen veel van onszelf, van de ander en van het leven.
Compassie voor jezelf betekent hier "jezelf de ruimte geven om te zijn wie en wat je bent, met al je gedachten, emoties, verlangens, verdriet, enzoverder. Eenvoudigweg ervaren hoe je lichaam en je geest nu zijn."

Het verschil met empathie is dat bij dit laatste "je voelt wat een ander voelt en dat schept een band. Maar het delen van andermans pijn ook kan zwaar zijn en zelfs tot burnout leiden. Compassie is een gezond alternatief".
Op de site Donder Wonders (on brains and science) definieert men "compassie als een bekommernis om andermans lijden, zonder zelf deze emoties over te nemen. Op die manier stelt compassie je in staat om de ander te helpen, in plaats van weg te rennen als het allemaal te veel wordt."

Hoedanook, ik begeef me op weg naar meer compassie voor mezelf en van daaruit naar meer compassie voor anderen. Babysteps, de ene dag al wat makkelijker dan de andere maar ik geloof dat voor mij hier de aanpak ligt tot het rustig beschouwen van emoties in plaats van er de speelbal van te zijn. 

Hoe ervaren jullie dit? Alvast bedankt voor het lezen en reageren!

Unsplash -Simon Maage