Wrap up 2018: Body Says No, Krachtige Paarden, Borstkanker en een Wereldwijd Ritueel

Het is een zondag, met nog enkele dagen voor 2019 start, alweer een nieuw jaar. Voor sommige betekent dit een tijd van goede voornemens, voor anderen is het opgelucht ademen om een lastig jaar af te sluiten.

Ik zit er wat tussen, 2018 heeft me uitgedaagd en me veel geleerd. Het was een intens jaar, met volle verrassingen, soms aangenaam, soms pijnlijk. 

Unsplash- Marko Horvat

In de lente ben ik een paar maanden fysiek immobiel geweest, een heftige ervaring als je lichaam niet mee wil wat steeds meer voorvalt deze dagen. Tevaak  wordt dan het individu met de vinger gewezen terwijl er ook structurele en maatschappelijke oorzaken zijn. 

Ik wou alle “ballen” (werk, relatie, (schoon)familie, vrienden, eigen dingen doen…) in de lucht houden omdat ik dat van mezelf verwacht. En dus negeer je je vermoeidheid, je negeert je nood aan speelse, creatieve momenten, je negeert de nood aan stille momenten helemaal op je eentje en vooral je negeert je eigen innerlijke stem die je wanhopig waarschuwt… Et voila, boem, het lichaam kan enkel nog kortsluiten om erger te voorkomen. 

Geleerde lessen: de edele kunst van notgiving a fuck, of met andere woorden wees heel selectief waar je je druk om maakt en waar je je energie in steekt. Daarnaast maakte ik gebruik van de kracht van paarden.

Unsplash - Christine Mendoza

In 2018 wou ik iets met paarden doen om mijn angst voor deze dieren te verliezen.

Via een introductiemiddag leerde ik KIVIK kennen en schreef me in voor hun coaching. KIVIK heeft een kudde van vijf paarden, allen even mooi en groot en sterk. Zij zijn meesters in het spiegelen van emoties, vooral die emotie die je zelf niet kan of wil erkennen. Als prooidier is het van levensbelang dat ze elk lid van de kudde constant kunnen vertrouwen om compleet alert te zijn. Authenticiteit is de overlevingsstrategie van een paard.

De sessies met de paarden waren vaak hard, ik leerde opnieuw wenen door simpelweg in hun zachte, bruine ogen te kijken en mijn hoofd tegen hun lijf te leggen. Ongelooflijk dankbaar ben ik daarvoor, de kracht van paarden is de kracht van kwetsbaarheid.

Unsplash - Christine Yuen

Een illustratie, er was die keer dat ik overstuur aankwam voor een paardensessie. Het was een drukke week geweest. Ik haastte me om daar op tijd te zijn. Er wordt me gevraagd een paard te kiezen, ze staan alle vijf los in de wei. Dan moet ik het paard meenemen door een parcours dat we enkele minuten daarvoor hebben gelegd. Agape, de jongste van de bende, staat vlakbij en is nieuwsgierig, dus ik denk dat zij wel zin heeft. Ik doe haar halster en touw aan, we vertrekken en joepie ze gaat mee! Plots stopt ze abrupt en weigert nog een voet te verzetten. 

Ik probeer van alles en besef dat ik er niet "echt" ben, ik mag pleiten, trekken maar een paard van 500kg trek je niet mee als dat niet zelf wil.

Conclusie? Spiegeltje spiegeltje aan de wand, ik ben incongruent en dat beschouwen paarden, heel terecht, als gevaarlijk. Zij nemen dan de leiding over. Mijn gedrag naar Agape is vriendelijk, en vooral ik blijf lachen terwijl ik van binnen doodop ben en eigenlijk gewoon in die weide wil gaan liggen, met de paarden rond me.

 

Unsplash-Gene Devine

Ik werk Agape zo sterk op haar heupen dat ze er vrij woest vandoor gaat, ze hinnikt en rent weg, halster en touw fladderen achter haar aan. Ik gaap haar na en adem een paar keer diep in.
Dit zorgt ervoor dat ik direct in het hier en nu wordt gekatapulteerd. 

Lesson learned? Ieder die soms last heeft om zijn emoties te voelen en te duiden kan deze paardenspiegel gebruiken, ik wou alvast dat ik dit veel eerder had leren kennen. 

Unsplash - Aaron Blanco

De zomer start met een operatie die ik onderschat, zoals veel vrouwen heb ik goedaardige gezwellen in de baarmoeder die andere organen lastigvallen. De enige optie was om de baarmoeder eruit te halen. Dit bracht een paniekerige flashback mee van een tijd wanneer ik een vergelijkbare operatie onderging en wakker werd met de boodschap dat beide eileiders waren verwijderd door een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Die boodschap was zo onverwacht dat ik  in shock geraakte,  enkele jaren leefde ik eerder in een zombieachtige staat, ik wist me geen raad.

Deze operatie ging me dat niet gebeuren,  ik interesseer me voor sjamanisme en verschillende mensen hielpen me voorbereiden. Toen de dag van de operatie aanbrak  vertelde ik aan elk personeelslid van het ziekenhuis dat ik geen toestemming gaf om mijn eierstokken eruit te halen ook al waren ze helemaal versleten! Ik werd wakker en alles was goed. Aho!

Unsplash - Pablo Heimplatz

2018 is helaas ook het jaar waarin veel vrouwen die ik ken borstkanker kregen, ééntje daarvan is ondertussen gestorven… Het doet me versteld staan en doet me nadenken over deze ziekte. Waarom is dit zo dodelijk in Europa? Elke dag sterven er 7 vrouwen aan borstkanker, 75% van de vrouwen die het krijgen hebben geen borstkanker in de familie, en 80% van de borstkankers is oestrogeengevoelig. Het is eng om zoveel vrouwen te zien “vechten”, ik wil niet bang zijn. 

Wat ik hiervan meeneem is dat ik nog meer in het hier en nu wil leven,  dat ik mijn verantwoordelijkheid blijf nemen voor hoe mijn leven loopt, en dat ik mijn emoties blijf onderzoeken en uiten.

Unsplash - Dorota Dylka

In de herfst gaf ik mijn steun via Patreon aan Amanda Palmer. Zij maakt na zes jaar een nieuwe plaat “There will be no intermission” en organiseerde hiervoor een wereldwijde ceremonie:‘Send All Things Photoshoot’. Iedereen mocht “a thing” insturen dat gebruikt ging worden in een fotoshoot voor het kunstboek bij de plaat. Na de fotoshoot worden alle ‘things’ verbrand. Dit leek mij de gelegenheid om mijn angst rond de operatie van lang geleden los te laten. En dus verzamelde ik alle foto’s van de persoon waar ik toen mijn leven mee deelde en stuurde die op naar Brooklyn. 
Er is een hele community rond Amanda Palmer en het is echt wijs daar deel van uit te maken, los daarvan voelt dit ritueel keigoed.
Op de coverfoto van het kunstboek zie ik mijn 'things' liggen en dan ben ik trots deze stap gezet te hebben. Amanda Palmer is het levende voorbeeld dat delen van verhalen (en niet enkel de 'happy sociale media' verhalen) ruimte voor jezelf creëert.

Unsplash- Erda Estremera

En dan is het winter. Dit jaar wou ik een boekje publiceren, het verhaal wou geschreven worden en dat is goed. Ik heb een jaarlang met het verhaal rond gelopen, het laten lezen, er af en toe aan gesleuteld. Het besluit is echter dat het niet klaar is voor de buitenwereld, misschien ooit wel. 

Deze laatste dagen was ik ziek, met de luxe om echt ouderwets uit te zieken. Ik heb ongelooflijk veel geslapen, gelezen, soep gemaakt, weer geslapen, weer gelezen… en toen kreeg ik het spannende idee om een collageboek te maken. Mijn beelden met tekst combineren lijkt een toffe uitdaging. Dit collageboek gaat over wat ons vervoert en beroert, nog heel ruim, I know 😂.

De collagebeelden zijn details van een oud werk, een deel zie je hieronder. 

De hele collage is heel dens, er zit veel informatie op elkaar. Ik wil het uit elkaar halen, zachtjes uit elkaar rafelen en dan bepaalde beelden opblazen en koppelen aan tekst. 
Suggesties? Geef gerust door!

Move - Carmen Van Puyenbroeck

2018 was uiteraard ook nog gevuld met theater, muziek (aanrader is De beren gieren), ijveren voor een tiny bos op Meulestede , het oprichten van Muide Meulestede Vandaag, het derdejaar CVO naailes, acties met EVA Dendermonde,... en gelukkig ook een jaar van fijn leven en reizen met mijn lief.

Tot slot wens ik jullie een poëtisch 2019! Vol schoonheid met veel speelse en creatieve momenten! 
Zorg voor jezelf! 

Unsplash - Morvanic Lee