Dare To Imagine
Gisteren met mijn man geheel toevallig naar Les Nuits Botanique geweest, we gingen voor Trixie Whitley en beseften niet dat dit concert plaats vond tijdens het festival. Lucky us :-)
Hoedanook, Les Nuits is dus een grote aanrader: prachtige setting met de historische serres, de symmetrisch aangelegde tuinen, de (koloniale) beelden van woeste dieren en vooral door de typisch Brusselse ambiance.
Ik hou ervan in Brussel rond te lopen, de stadsvibe te ervaren... het is -in mijn opinie- de enige echte stad die België rijk is.
We haasten ons om er tijdig te geraken want alle short-cuts door het park zijn dicht. Jammer dat op zo een mooie avond Brusselaars en toeristen niet van deze natuur kunnen genieten.
Trixie Whitley is een muzikante waar ik ongelooflijk veel respect voor heb, samen met enkele andere vrouwelijke muzikanten zoals Selah Sue geeft zij mij moed en hoop voor deze wereld. Het klinkt wat theatraal, dat besef ik doch het is wat ik voel. Voor degenen die haar niet kennen: zij is de dochter van een Gentse moeder en een Amerikaanse vader, de overleden muzikant Chris Whitley. Ze groeide op in New York, maar verhuisde op haar zevende naar Gent toen haar ouders uit elkaar gingen. Ze was altijd al met muziek bezig, tot ze in 2009 een bijzonder aanbod kreeg: frontvrouw worden van Black Dub, het nieuwe project van Daniel Lanois, de bekende Canadese muziekproducer die werkte met U2, Bob Dylan en Peter Gabriel. Met Black Dub reisde Trixie de wereld af, tot het tijd werd voor haar eigen plaat, het fel geprezen Fourth Corner, dat begin 2013 verscheen en waarvoor ze een jaar later een MIA kreeg voor beste vrouwelijke artieste. In 2015 werkte ze aan haar tweede plaat en werd onverwacht zwanger. Trixie droeg de plaat Porta Bohemica op aan Phoenix, haar dochter.
Dit jaar brengt Trixie haar derde soloplaat 'Touch' uit, gisteren introduceerde Trixie nieuwe songs en speelde ook enkele bekende hits.
Een nieuw nummer dat blijft hangen is To Dare Imagining, genaamd naar een boek over Koerdische vrijheidstrijders en de Rovaja Revolution. Het boek beschrijft een sociale revolutie waarin vrouwen een prominente rol spelen. Op Trixie's Instagram zie je haar engagement voor vrouwenrechten en feminisme.
De nieuwe songs hebben Arabische, electronische, jazzy, klassieke,...invloeden. Trixie kent haar muziekgeschiedenis en weet hoe ze mensen in een andere dimensie krijgt door haar muziek.
De laatste tijd is Trixie heel ontwapenend op een podium. Gisteren deelde ze haar positieve energiebundel en haar creatieve talenten.
Tijdens het concert denk ik aan het boekje Als je leven om verandering vraagt van Jeff Quets.
In dit boekje schrijft de auteur dat door het nemen van eigen verantwoordelijkheid voor je leven je innerlijk rijker wordt. Dat klinkt eenvoudig maar is het eigenlijk niet, vaak hebben we de neiging om alles wat fout gaat buiten onze verantwoordelijkheid te leggen.
Door het opnemen van verantwoordelijkheid en het inzetten van creatieve energie heb je een positief effect op je omgeving. Het boekje herinnert ons eraan dat waar we aandacht aan geven groeit, Trixie Whitley zegt dat muziek haar zuurstof is en dat merken we in de Rotonde.
Trixie is de belichaming van iemand die focust op het goede en het positieve in onze chaotische wereld, iemand die gelooft dat ze kan bijdragen aan duurzame en vooral liefdevolle verandering en daarvoor ook verantwoordelijkheid opneemt.
Ze deelt haar engagement voor haar passie, muziek, volop en laat ons kennis maken met haar beste vriendin die vlak voor het podium staat en straks de merchandise zal verkopen. Wat opvalt bij haar optredens is haar dankbaarheid, telkens opnieuw voel je dat die oprecht en waarachtig is. Trixie is dankbaar dat ze kan doen waarvan ze houdt, dankbaar dat vele mensen naar haar concerten komen, dankbaar dat we een luisterend oor bieden voor de muzikale verhalen ze vertelt.
Trixie Whitley is een voorbeeld van passie, we vergeten in de sleur van alledag vaak dat we telkens weer de keuze hebben tussen inzetten op onze creatieve talenten of het meegaan in de massa, de norm volgend ook al betekent dat jezelf verloochenen.
Het enige dat we kunnen is proberen de beste versie van onszelf te zijn op elk moment. Trixie, dankjewel dat je ons hieraan blijft herinnen!
Ik hou ervan in Brussel rond te lopen, de stadsvibe te ervaren... het is -in mijn opinie- de enige echte stad die België rijk is.
We haasten ons om er tijdig te geraken want alle short-cuts door het park zijn dicht. Jammer dat op zo een mooie avond Brusselaars en toeristen niet van deze natuur kunnen genieten.
Trixie Whitley is een muzikante waar ik ongelooflijk veel respect voor heb, samen met enkele andere vrouwelijke muzikanten zoals Selah Sue geeft zij mij moed en hoop voor deze wereld. Het klinkt wat theatraal, dat besef ik doch het is wat ik voel. Voor degenen die haar niet kennen: zij is de dochter van een Gentse moeder en een Amerikaanse vader, de overleden muzikant Chris Whitley. Ze groeide op in New York, maar verhuisde op haar zevende naar Gent toen haar ouders uit elkaar gingen. Ze was altijd al met muziek bezig, tot ze in 2009 een bijzonder aanbod kreeg: frontvrouw worden van Black Dub, het nieuwe project van Daniel Lanois, de bekende Canadese muziekproducer die werkte met U2, Bob Dylan en Peter Gabriel. Met Black Dub reisde Trixie de wereld af, tot het tijd werd voor haar eigen plaat, het fel geprezen Fourth Corner, dat begin 2013 verscheen en waarvoor ze een jaar later een MIA kreeg voor beste vrouwelijke artieste. In 2015 werkte ze aan haar tweede plaat en werd onverwacht zwanger. Trixie droeg de plaat Porta Bohemica op aan Phoenix, haar dochter.
Dit jaar brengt Trixie haar derde soloplaat 'Touch' uit, gisteren introduceerde Trixie nieuwe songs en speelde ook enkele bekende hits.
Een nieuw nummer dat blijft hangen is To Dare Imagining, genaamd naar een boek over Koerdische vrijheidstrijders en de Rovaja Revolution. Het boek beschrijft een sociale revolutie waarin vrouwen een prominente rol spelen. Op Trixie's Instagram zie je haar engagement voor vrouwenrechten en feminisme.
De nieuwe songs hebben Arabische, electronische, jazzy, klassieke,...invloeden. Trixie kent haar muziekgeschiedenis en weet hoe ze mensen in een andere dimensie krijgt door haar muziek.
De laatste tijd is Trixie heel ontwapenend op een podium. Gisteren deelde ze haar positieve energiebundel en haar creatieve talenten.
Tijdens het concert denk ik aan het boekje Als je leven om verandering vraagt van Jeff Quets.
In dit boekje schrijft de auteur dat door het nemen van eigen verantwoordelijkheid voor je leven je innerlijk rijker wordt. Dat klinkt eenvoudig maar is het eigenlijk niet, vaak hebben we de neiging om alles wat fout gaat buiten onze verantwoordelijkheid te leggen.
Door het opnemen van verantwoordelijkheid en het inzetten van creatieve energie heb je een positief effect op je omgeving. Het boekje herinnert ons eraan dat waar we aandacht aan geven groeit, Trixie Whitley zegt dat muziek haar zuurstof is en dat merken we in de Rotonde.
Trixie is de belichaming van iemand die focust op het goede en het positieve in onze chaotische wereld, iemand die gelooft dat ze kan bijdragen aan duurzame en vooral liefdevolle verandering en daarvoor ook verantwoordelijkheid opneemt.
Trixie Whitley is een voorbeeld van passie, we vergeten in de sleur van alledag vaak dat we telkens weer de keuze hebben tussen inzetten op onze creatieve talenten of het meegaan in de massa, de norm volgend ook al betekent dat jezelf verloochenen.
Het enige dat we kunnen is proberen de beste versie van onszelf te zijn op elk moment. Trixie, dankjewel dat je ons hieraan blijft herinnen!
Reacties
Een reactie posten