The world is a vampire, or not?

Het is even geleden dat ik geschreven heb. Een operatie, reizen, en allerlei andere dingen maken dat aan de schrijfkriebels niet werd toegegeven. Vandaag dus wel!

Unsplash - Igam Ogam

Kennen jullie het nummer The World is a Vampire (let op, ruige live versie) van The Smashing Pumpkins?  
Een jaren '90 song waar ik samen met mijn liefste zusje veel op danste.
Dit nummer speelt de laatste weken in mijn hoofd, ik voel dat dit veroorzaakt wordt door zaken zoals de affaire van Weinstein en Kavanaugh, de  uitspraken van de Trumps en Poetins van deze wereld. Soms lijkt de wereld zo absurd dat ik mezelf knijp om te zien dat ik effectief wakker ben. En dan wil ik vloeken en roepen en besef ik dat er al teveel roepers zijn.

En net in dit absurd jaar leer ik mezelf beter kennen, ik geraak (eindelijk) voorbij de ruis, voorbij de emoties en de gedachten... en leer mezelf echt kennen vooral door stil te zijn, weinig te "doen" en te luisteren naar wat uit dit niets doen, uit de stilte voortkomt.

Unsplash-Daniel Monteiro

Onlangs ontdekte ik de blog van Zat Rana, een schrijver met een heerlijke interesse in wetenschap, filosofie, kunst en geschiedenis. Zijn post over het onvermogen van mensen (mezelf incluis) om stil te zitten zette me aan het denken.

Vorige week was het mijn eerste werkweek na een heerlijke ontspannen rustige vakantie. De tweede werkdag was ik compleet overrompeld door het aantal vragen, projecten, trainingen, meldingen, stages... die uit mijn mailbox rolden. Snel voelde ik weerstand en besloot ik  zo traag als mogelijk te leven. In de tweede helft van mijn leven wil ik komaf maken met het hollen van hier naar daar, met direct iedereen van antwoord voorzien...Ik besluit gestaag door te leven en te werken en te aanvaarden dat misschien niet alles kan en moet. 

Unsplash - Annie Spratt

Het lijkt alsof in onze maatschappij niemand meer kan of wil stilzitten, iedereen probeert voortdurend de verveling te vermijden, velen hebben angst om alleen te zijn en zoeken online heil.
En toch is het net door dit stilzitten, in de stilte van het alleen zijn dat je jezelf tegen komt.

Daarnaast vind ik het oh zo jammer dat deze belangrijke vaardigheid ons nooit wordt aangeleerd want zelfs de oudste filosofische stromingen schreven het al: "Ken jezelf" en "Het niet onderzochte leven is het niet waard om geleefd te worden."

De nieuwe (sociale media) technologie zorgt er voor dat je "nooit" meer alleen hoeft te zijn, tegelijk zien we dat er steeds meer mensen eenzaam zijn en heus niet enkel bejaarden. Zonder onszelf te kennen is het haast onmogelijk op een gezonde manier om te gaan met de wereld rondom ons.
Er start een tegenreactie: methodes voor een online detox, het minimalisme, het zoeken naar ware verbondenheid, het terug dichter in en bij de natuur leven...

Ook ik heb vaak weerstand tegen "op de mat te gaan zitten", in de stilte en letterlijk niets doen... Aanvankelijk speelde er direct een schuldgevoel op: "zou ik niet beter wandelen? zou ik niet beter schrijven? zou ik niet beter iets in het huishouden doen? ..."

Unsplash - Dham Singh

Sinds enkele maanden bestaat mijn routine uit stilzitten op mijn matje, voor minstens 15 minuten. Dat lijkt niet veel en toch maakt het een wereld van verschil. Ik ben rustiger, ik voel me beter in mijn vel, ik ben minder makkelijk van mijn stuk te brengen...

Enfin, ik kan het iedereen aanraden, ga gewoon zitten op die mat en concentreer je op je ademhaling of observeer gewoon je gedachten. Alles kan.

Hoe ervaren jullie dit? Voel je je ook vaak schuldig over dit 'lui' zijn? Of hoe krijg jij balans in de nood om te handelen en de behoefte aan stilzitten?

Bedankt voor jullie input! 

Unsplash - Moranic Lee